Kawiarenka Literacka Gimnazjum 26 w Łodzi

Asieńka

To może wydać się Wam dziwne, albo może nawet głupie, ale... ja nie boję się śmierci. Tzn. nie boję się swojej śmierci. Wierzę, że jest coś po ziemskim życiu. Przeraża mnie tylko to, że moi najbliżsi, przyjaciele, rodzina, moja kochana Ciocia, że oni wszyscy mogą odejść wcześniej ode mnie i... że zostanę sama. Wiem, że to jest wręcz samolubne, ale... to boli nawet, jak się tylko o tym myśli, a jak czasem zaczyna się to powoli spełniać, albo jest takie zagrożenie...
Sama śmierć nie jest straszna, tylko jej skutki. Część odchodzi, a część zostaje na Ziemi. To nie śmierć przeraża, a samotność, jaką się odczuwa po śmierci najbliższej osoby. To samotności się boimy, nie śmierci, bo po każdym człowieku zostaje pustka...

Antylopa_Adax

Liluś

Ada, nie muszę sobie tego powtarzac. Uswiadomiłam to sobie kiedys i to tkwi w mojej podświadomosci. Myśląc o tym od czasu do czasu [bo czasami o śmierci myślę] niekoniecznie na polance ale np. we własnym pokoju, nauczyłam się żyć w taki sposób jaki mi odpowiada. Jak to powiedział Epikur "żyj chwilą, nie ufając zbytnio przyszłosci". Staram się tak żyć, i wydaję mi się, że mi to wychodzi.

Antylopa_Adax

No tak, ale jedząc lody waniliowe nie myślisz o tym, że jak umrzesz, to już tego nie poczujesz. Nikt tak nie myśli. Wiadomo, kazdego keidyś dopada rozmyślanie nad własną egzystencją. Ale nie na każdym kroku.

Asieńka

Rozmyślanie o śmierci, a cieszenie się życiem póki je mamy to zupełnie dwie różne sprawy. Liluś nigdzie nie napisała, że cały czas "zastanawia się nad własną egzystencją".
Poza tym... nie wiem, jak wy, ale ja, gdy jest mi dobrze, też czasem zastanawiam się nad tym, co będzie, jak ta chwila przestanie trwać. Nie koniecznie chodzi tu o śmierć, wszystko się kiedyś kończy.
A... idąc piękną polanką myślę sobie, że skoro tu jest tak pięklniem to jak pięknie musi być w niebie.

Orpheus

Antylopa_Adax

[quote="Orpheus"]

Orpheus

Czasami się go boją, czasami go nienawidzą. Jedno jest pewne: to nie jest normalne. Mimo to - nie nalezy mieć do nich o to pretensji. W końcu - my zawsze możemy ich ratować.

Antylopa_Adax

Mam jednak zastrzeżenia co do Twojej wypowiedzi. Przecież samobójstwo to skrajny egoizm. Chyba, że nie ma rodziny i nikogo bliższego.

Orpheus

KAŻDY jest egoistą. czasami nawet zastanawiam się, czy altruizm istnieje, bo czy jesteśmy w stanie zrobić coś zupelnie bezinteresownie dla innego człowieka?

A jesli oni dochodzą do wniosku, że świat pragnie ich zniszczyć, bądź że sens tego zycia nie istnieje, to chyba mają po temu jakieś powody.

Antylopa_Adax

Asieńka

[quote="Orpheus"]KAŻDY jest egoistą. czasami nawet zastanawiam się, czy altruizm istnieje, bo czy jesteśmy w stanie zrobić coś zupelnie bezinteresownie dla innego człowieka?quote]

Oczywiście, że tak!! A miłość? Uważasz, że to uczucie ma coś wspólnego z interesownością? Kochamy innych po prostu za to, że są obok. To bliskość drugiego człowieka jest najcenniejsza. Bez tego nie istniejemy... Czym byłby człowiek samotny? Chciałbyś istnieć bez innych ludzi? Gdybym wiedziała, że moi najbliźsi mają odejść to chcę żyć o jeden dzień krócej.

A jeszcze jeżeli chodzi o strach przed śmiercią... to nie jej się boisz lecąc płonącym samolotem, boisz się wtedy cierpienia jakiego możesz doświadczyć przed śmiercią, a nie jej samej.

Antylopa_Adax

Nie. Właśnie przed śmiercią najbardziej cieszysz się z życia. Jest Ci żal, że już musisz odejść.

Asieńka

Napiszę tylko jedno zdanie do przemyślenia, dla wszystkich: czy gdybyście byli pewni, że wasza śmierć będzie polegać na tym, że zaśniecie i po prostu obucie się po drugiej stornie, to czy nadal byście się bali?

Liluś