Kawiarenka Literacka Gimnazjum 26 w Łodzi

elkeleb

Mowa Kwiatów

Rozmawiał Kwiat ze Strumieniem
O pogodzie, pogawędce z Kamieniem,
o własnych płatkach i rozmówcy szumie.
Jednakże Strumień odpowiedzieć nie umie.
Za każdym Kwiata słowem
w Strumieniu wody nowe
z hukiem i pianą na grzbiecie
odpływały roznosząc po świecie
Kwietne słowa.

Gdy siądziesz kiedyś nad Wodą,
Usłyszysz tę pieśń już nie młodą,
niechaj przed twymi oczami
stanie Kwiat ze swymi słowami.
O pogodzie, pogawędce z Kamieniem,
o własnych płatkach i rozmówcy szumie.
Niestety ty jesteś człowiekiem,
mowy Kwiatów nigdy nie zrozumiesz.

I co o tym myslicie? Napiszcie, oceńcie, zastanówcie się trochę...

Emka

Czy ten Kwiat naprawdę ma do przekazania coś cennego czy tylko sobie tak mówi?

kicia13

Wiersz ładny ale trochę nie rytmiczny chyba.... że tak miało być Smile

Podoba mi się jego treść, jak go czytam to tak jakby czuję, że on jest o dzisiejszym świecie, o tym, że nikt nie może się ze sobą porozumieć. Tak jakby właśnie każdy był kimś innym i jakby każdy odbierał na innych falach.

leprosus

Zastanowiłbym się nad zmianą tytułu...
Wiersz (moim skromnym zdnaniem) całkiem udany, choć faktycznie wydaje się być planowany na nieco bardziej rytmiczny. Swiadczą o tym rymy dokładne, swoją drogą trafnie dobrane, oraz coś na wzór refrenu, czyli powtórzenie.
Dla mnie wiersz jest bardzo "franciszkański", tzn. jest zachwytem nad przyrodą i zadumą nad nią, wtopieniem się w nią i kontemplacją. Koniec wiersza powątpiewa jednak w siły człowieka...
Chyba nie trzeba tu szukać alegorii do świata ludzi, ani tropić sensu gadania Kwiatka, choć mogę się mylić.

Zastanawia mnie tylko jedno, dlaczego elkeleb odmawia strumieniowi umiejętności mówienia?...

elkeleb

Droga Emko! Czy Kwiat przekazuje coś istotnego? Zapewne swoje spostrzeżnia dotyczące otaczającego świata... Czy ktokolwiek jest w stanie mówić o czymś innym? Wszystko sprowadza się do myślenia i mówienia o tym co widzimy, co czujemy, co chcielibyśmy widzieć lub czuć. Uważam, że pod tym względem wszystkie stworzenia są do siebie podobne. No i jeszcze odpowiedź na to pytanie zależałaby od tego, co uważasz za cenne.
Szanowny leprosusie! Nie odmawiam Strumieniowi umiejętności mówienia. Chodzi o to, że jeśli Kwiat odzywa się do Strumienia to z każdym swym słowem zwraca się do innej wody. Strumień płynie - nawet gdyby chciał nie jest w stanie odpowiedzieć ponieważ jedna fala słucha a zanim zdąży się wypowiedzieć nadpływa kolejna. Z ludźmi jest podobnie - żadko udaje nam się porozumieć. Gdy z kimś rozmawiamy zaczynamy od błahostek a gdy chcemy przejść do rzeczy istotniejszych słuchacz odpływa. Jesteśmy ludźmi - nie tylko mowy Kwiatów nie rozumiemy lecz swojej własnej często też.

leprosus

W związku z odpowiedzią elkeleb(-a, -y?) zastanawiam się nad jeszcze jedną sprawą. W filozofii płynący strumień kojarzy się jednoznacznie z zasadą panta rei (wszystko płynie) mówiącą o przemijalności wszystkiego. Ta myśl Heraklita mówi, że jedyna stała rzecz na świecie to zmiana. Wprowadzenie tego obrazu do wiersza w pewnym sensie zaprzecza wezwaniu znajdującemu się na jego końcu.

elkeleb

Uważam jednak, że ludzie nigdy się i nie zmienią i mimo to że wszystko się zmienia to nie będą potrafili nauczyć sie mowy Kwiatów. Kiedyś umieliśmy szanować przyrodę i żyć z nią w zgodzie, ale teraz to minęło i chcemy byc tylko jej władcami, a nie przyjaciółmi z którymi możnaby porozmawiać.

Gościu · Gość

leprosus

Człowiek wycinał, zrywał, zadł i zabijał od zawsze, ale był jej przyjacielem. Jeśli w ten sposób patrzeć na przyrodę, to co powiedzieć o morderczym wilku albo bobrze, który "niszczy" drzewa, aby wybudować żeremie? Czy przyroda jest swoim własnym wrogiem?

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie wtym rzecz, że działanie człowieka odbiega od działań przyrody, chciałem tylko wykazać, że nie było tak zawsze.

To nie człowiek niszczy przyrodę, ale jego cywilizacja, że tak powiem kultura, a może raczej jej brak.
Trochę rozbraja mnie nihilizm elkeleba - stary przecież sam pisząc ten wiersz wsłuchałeś się w mowę kwiatów, czyż nie? Czy człowiek na prawdę nie potrafi tak kształtować własnej kultury by nie zagrażała ona przyrodzie? Wcale nie trzeba żyć jak Robinson z Piętaszkiem, by wykazać, że tworzy się kulturę życia ekologicznego. Przecież na początek wystarczy, że posegregujemy śmieci (kto z was to robi?), że wymienimy kurki w kranach by przestały kapać, a żarówy na energooszczędne, by kominy elektrowni nie musiały już tyle kopcić, a może wreszcie należy zaprzestać pikietowaniu przeciw elektrowniom jądrowym? Hę?

Czy władca przyrody nie może być już jej przyjacielem? To tak jak z rodzicami... (są naszymi "władcami", lecz mogą pozostać przyjaciółmi)

DG

Rzeczywiście udany wiersz. Trochę przeszkadzają mi niektóre "wyrywane z rozpaczy" rymy.... Doceniam jednak konsekwencję w budowaniu obrazów poetyckich.
Zaintrygowało mnie ujęcie przez Ciebie tematu konfliktu człowieka z naturą. Wprawdzie sami jesteśmy jej częścią, tylko czy jeszcze o tym pamiętamy?

Olka=D · Wysłany: Sob 14:19, 03 Mar 2007 Temat postu:

Wiersz jaest naprawdę bardzo ładny choc na tym forum sa o wiele lepsze :/

hot_girl

Wiersz jest super
Bardzo mi się podoba
:0